3. Tlen.

Arsiesys – At the end of all life.

- Blokujesz mnie.

Jej zachrypnięty, zmęczony głos odbił się od wilgotnych łazienkowych ścian, rozdzierając przesiąkniętą obojętnością ciszę. Kapanie z kranu już dawno stało się naturalnym dźwiękiem, na który nie zwracali nawet uwagi. Gorące powietrze kleiło się do ich odkrytych ramion i twarzy, drżących ponad letnią taflą wody. Mokre ubrania przylepiły się do skóry, ciążąc na niej i obsypując gęsią skórką. Cisza. Głucha, pusta, wygodna. Mogła trwać wieczność, gdyby nie palące w język słowa, które odbijając się w ich głowach, wywołały tępy ból. Chłód kafelek, do których przywarła czołem nie pomagał tak, jak pozbycie się wszystkiego, co wrzeszczało w jej umyśle.

- Opadasz na dno i ciągniesz mnie za sobą.

Słowa opuszczały jej spękane, zmartwiałe usta. Nie patrzyła mu w oczy. Utkwiła puste spojrzenie w jednym punkcie na krawędzi wanny, nie chcąc widzieć jego twarzy. Gdyby ją widziała, zauważyłaby, że jej słowa nie wniosły na nią żadnych zmian. Wciąż tępo wpatrywał się w swoje imię, uwiecznione pod jej prawą piersią, okrytą zaledwie cienkim stanikiem. W jego oczach nie było już tego blasku. W jego oczach nie było już nic, poza poczuciem winy i powoli rosnącą nienawiścią do samego siebie.

- Najgorsze jest to, że nie umiem cię puścić. A może bardziej nie chcę, niż nie umiem.

Wyprany z emocji głos brutalnie ciął przestrzeń między nimi, pozostawiając świeże rany na starych bliznach. Oboje krwawili i tonęli we własnym cierpieniu, którego nie potrafili ukrócić. Żyli w błędnym kole, w którym to oni zadawali sobie rany i to oni nawzajem je leczyli, bo nie było na to żadnego innego lekarstwa. Tylko on wiedział, jak jej ulżyć. Tylko ona potrafiła zmniejszyć ból. Tylko oni sami byli dla siebie ratunkiem, bo nikt inny nie był na tyle szalony, by zrozumieć jak chora stała się ich miłość.

- Chciałabym, abyś zniknął. 

Gdyby wtedy na nią spojrzał, dojrzałby spływającą po policzku łzę, która bezwiednie spadła na jej dekolt i wmieszała się w coraz chłodniejszą wodę. Gdyby wtedy na nią spojrzał, dostrzegłby drgające usta i przeszklone oczy, które przez te wszystkie słowa nie miały odwagi na niego popatrzeć. Gdyby wtedy na nią spojrzał, wiedziałby, że cierpi tak, jak on.

- Ale nie umiem nie czuć cię nawet wtedy, gdyby ciebie nie ma. Do cholery, jesteś pod moją skórą. Palisz mnie od wewnątrz. To nieludzkie.

Spięła mięśnie i dla poczucia ulgi wbiła długie paznokcie w ramiona. Miała ochotę wydrapać go spod skóry; chciała pozbyć się każdej jego części, która żyła w jej całym ciele i wypalała bolesne piętno na jej duszy. Nie chciała go, jednocześnie pragnąc go najbardziej na świecie. Kochała go do szaleństwa; może trochę na pamięć, bo nie potrafiła go nie kochać. Żyła nim, bo nie umiała żyć bez niego. I choćby zakończyli to tu i teraz, tak naprawdę nie uwolniliby się od siebie. To było niemożliwe. Czuli się skazani na siebie już do końca, bo nie wyobrażali sobie, jak mogliby nie być razem.

- Nienawidzę tego, że tak bardzo cię potrzebuję.

Jeden. Tylko jeden raz próbowali żyć bez siebie, starając się o sobie zapomnieć. Myśleli, o naiwni, że po jakimś czasie przestanie boleć. Że opanują sztukę niekochania się. Że nie będą tęsknić. Jak głupi wtedy byli, gdy wydawało im się, że jednak da się funkcjonować bez niej i bez niego? I jak bardzo ich ciała wrzeszczały z tęsknoty? Ile razy próbowali utopić wspomnienia w alkoholu? Ile krzyku wysłuchały ich ściany, nim opadli z sił i przyznali się przed sobą, że nie potrafią się od siebie uwolnić? Ile razy dziękował Bogu, że ją ma? Ile razy szeptała mu do ucha dwa proste słowa?

- Nienawidzę tego, że tak mocno cię kocham.

Bo jej miłość każdego dnia zaciskała palce na jego szyi i odcinała dopływ powietrza. Dusił się, ale w całym tym cierpieniu odnajdywał przyjemność, która doprowadzała go do szaleństwa. Nieważne jak bardzo by bolało, nie chciał się uwolnić. Jeśli akceptował ten ból, czy był już masochistą? Bo zdecydowanie tak się czuł, gdy przyjmował kolejne ciosy i wciąż czekał na następne, nawet nie starając się ich uniknąć.

Ściągnął mokrą koszulkę i niedbale rzucił ją na podłogę. Był zmęczony – fizycznie i psychicznie. Miał dość zarówno jej, jak i tej nocy. Wszystko w nim wrzeszczało, a nie miał nawet sił, by powiedzieć coś więcej. Wstał i ociekając wodą, wyszedł z wanny. Przez otwarte drzwi łazienki widziała, jak zamyka okno w sypialni, pozbywa się dżinsów i na mokre ciało naciąga jedynie dresowe spodnie. Rejestrowała każdy jego nawet najmniejszy ruch, ucząc się go na pamięć. Nieważne, że doskonale wiedziała w jaki sposób odgarnia mokre włosy, lub jak przebiegają linie jego mięśni na plecach, gdy je spina. Choć minęły już ponad dwa lata ich związku, każdego dnia odkrywała go na nowo. Za każdym razem inaczej.

Usiadł na łóżku, przygnieciony ciężarem wszystkich swoich win. Win, które tak naprawdę nie były jego, ale które przyjął na siebie za karę, że nie potrafił sprawić, aby znów była szczęśliwa. Aby oboje byli szczęśliwi. Nie dość, że męczyło go własne cierpienie, czuł cały jej ból i rozżalenie. Wpatrywał się w swoje dłonie, zastanawiając się, czego nie zrobiły, aby to wszystko wyglądało inaczej. A potem spojrzał w okno, gdzie ujrzał własne odbicie – odbicie mizernego, żałosnego człowieka, którego widok napawał go obrzydzeniem.

Ułożył się na lewym boku, przykładając głowę do miękkiej poduszki. Nigdy nie czuł się taki ciężki, a jednocześnie pusty w środku. Nie miał nadziei na prędki sen. Myśli zbyt głośno krzyczały w jego głowie, aby mógł choć na chwilę odpocząć. Właściwie nie miał nadziei na nic. Może tylko na to, że piekące pod powiekami łzy nigdy nie wypłyną.

Tępy ból głowy był nie do wytrzymania. Ilekroć nabierała powietrza przez nozdrza, miała wrażenie, że czaszka jej eksploduje. I tylko przez chwilę pomyślała, że wtedy uwolniłaby się od wszystkiego, co ją dręczy; że uwolniłaby się od niego. Od niego i od obsesyjnej miłości, którą w żyły pompowało jej chore na niego serce.

Zacisnęła palce na krawędziach wanny, czując przypływ nienawiści do samej siebie. A potem nadeszła kolejna fala silnego, obezwładniającego ją bólu.

* * *

Leniwie uniosła powieki, czując przepływający przez całe jej ciało spokój. Chwilowy, ale jakże cenny. Zatrzymała tlen w płucach, skupiając całą swoją silną wolę na braku oddechu. Zabawne. O wiele prościej znosiła brak uruchamiającego funkcje życiowe gazu, niż brak Jego. Bo to on był jej tlenem. To on sprawiał, że żyła. To jego czuła w swoich płucach, gdy brała wdech. I to jego z nich wypuszczała, aby na nowo i na nowo znów się nim zaciągać.

Jak miała zatem normalnie funkcjonować bez swojego własnego tlenu?

Zaciskając palce na brzegach wanny przebiła taflę ciepłej wody i nabrała dużą dawkę powietrza w usta. Tak, jakby coś miało się zmienić, rozejrzała się po łazience. Nic. Wciąż te same rzucone na podłogę ubrania, zaparowane lustro i unoszący się w powietrzu zapach karmelu. Zagarnęła mokre włosy do tyłu i oparła głową o kafelki, wbijając wzrok przed siebie.

Tlen. Uzależnił ją od siebie. Stał się jej bezwarunkowym narkotykiem; takim, jak dla człowieka jest powietrze. Potrzebowała go do życia cały czas, chwilami o tym zapominając. I może właśnie dlatego nie potrafiła uwolnić się od niego, nawet wtedy, gdy bardziej ją zatruwał, niż pozwalał normalnie funkcjonować.

To nie zawsze wyglądało tak idealnie, jak mogło się wydawać. Wielokrotnie wypuszczali siebie nawzajem z rąk przez głupotę, pozwalając, aby nienawiść przejęła nad nimi kontrolę. Tak, było w nich coś chorego; coś, co trzymało ich cały czas przy sobie nawet wtedy, gdy wiedzieli, że lepiej będzie to po prostu zakończyć. Ale nie potrafili. A potem zwykła nieumiejętność przerodziła się w dobrowolne cierpienie, które przynosiło przyjemność. Wiedzieli, że to ich w końcu wykończy, a jednak brnęli w to dalej. Skąd ta determinacja, skoro to uczucie wyżerało ich od środka? Skąd ta miłość, której już nie potrafili zdefiniować? Dlaczego tak bardzo bali się życia bez siebie, skoro wydawało się o wiele prostsze i lżejsze?

I dlaczego nawet w tej ostatniej chwili nie dostali szansy, aby to naprawić?

Drżąc z chłodu, objęła ramionami kolana. Czuła na sobie przytłaczający ciężar panującej w mieszkaniu ciszy, niezagłuszającej pojawiających się wyrzutów sumienia i ponownie tlącej się w jej sercu nienawiści? Nienawiści, która tym razem była skierowana w jej kierunku. Jej i tylko jej. Bo przez cały ten czas to wszystko siedziało wyłącznie w niej samej. Nienawidziła siebie za tę miłość do niego, ale to jednak jego wciąż nazywała winowajcą.

A winna była też ona.

Skuliła się jeszcze bardziej, przycisnęła lewy policzek do kolana i spojrzała w stronę otwartych drzwi. Puste łóżko czekało na nią, aby otulić ją chłodem pościeli i przypomnieć jej, że tej nocy znów będzie sama. Tak, jakby o tym nie pamiętała i nie dostrzegała swojej samotności w każdej chwili. Jakby przygotowywana dla jednej osoby poranna kawa nie była wystarczającym dowodem na to, że nic już nie ma sensu. Miała już dość roztrzaskiwania wszystkich niepotrzebnie wyjętych w chwili zapomnienia kubków dla dwojga. Nie chciała już nigdy więcej kupować w sklepie jego ulubionych żelków. Musiała wyrzucić drugą poduszkę.

Powinna w końcu się przyzwyczaić i skupić na sobie.

* * *

Opadała, nawet nie walcząc z siłą grawitacji, która ciągnęła jej zmęczone ciało w dół Nie przeszkadzało jej to, wręcz przeciwnie. Nareszcie czuła ten upragniony spokój, który owiał jej umysł i pozwolił nie bać się nagłego zderzenia z dnem. W końcu czuła się taka lekka, gdy spadała, a przyjemny chłód koił jej palącą skórę.

Długie włosy falowały wokół jej głowy i przyjemnie ocierały się o zmarznięte policzki. Biała, cienka sukienka unosiła się nad jej ciałem, tak, jak wyciągnięte do góry ramiona. Zupełnie tak, jakby czekały, żeby ktoś je złapał.

Przez zamknięte powieki czuła uderzające w nie jasne światło, które bardzo powoli oddalało się od niej i tonęło gdzieś tam na górze. Promienie słabły. Coraz wyraźniej odczuwała otulające ją lodowate zimno, które delikatnie cięło skórę na jej ramionach i udach. Nie bolało. Już nic jej nie bolało. Czuła tylko kompletnie irracjonalnie ciepło, które promieniowało od jej serca i rozchodziło się po całym ciele.

A więc to już? To ta chwila? Tak się właśnie umiera?

Jej powieki drgnęły, pchnięte chęcią spojrzenia w stronę nieba po raz ostatni. Powoli je rozchyliła, a delikatne światło załaskotało jej pomniejszające się źrenice. Gasło… Ona gasła. Traciła kontakt i czucie w koniuszkach palców… Jeszcze raz spojrzała w stronę światła. Nie wiedziała, czy to igrająca z nią wyobraźnia, ale gdzieś na końcu dojrzała niewielki, czarny, zbliżający się do niej punkcik. Po raz pierwszy odczuła strach, ale nie potrafiła już się poruszyć. Pozostało jej tylko czekać. Opadając coraz niżej, utkwiła zamglone spojrzenie w obiekcie. Był blisko, ale niewystarczająco.

To wszystko…

Ciężkie powieki opadły w tym samym momencie, w którym poczuła silne szarpnięcie i sztyletujący całe zmartwiałe ciało ból. Gdzieś w oddali usłyszała swoje imię, nawołujące ją coraz głośniej i bardziej rozpaczliwie. Ktoś przyciskał swoje usta do jej zemdlonych warg i napełniał ją ciepłym powietrzem. Raz po raz.

- TEA!

Oblewający go zimny pot wywołał strach, który tylko na sekundę sparaliżował wszystkie jego mięśnie. Wskoczył do wanny i chwycił ją za ramiona, ciągnąc jej blade, zupełnie bezwładne ciało do góry. Opierała mu się, jakby nie chciała tego ratunku. Krzyczał jej imię w nadziei, że zareaguje, ale wciąż słyszał tylko swój drgający głos. Nawoływał pomocy, ale nikt go nie słyszał. Zgarnął z jej twarzy włosy i w jednej chwili ogarnęło go rozdzierające przerażenie, gdy dostrzegł zamknięte powieki i sine wargi.

- Tea! Tea, otwórz oczy, spójrz na mnie… - Błagał, trzymając jej policzek i lekko nim potrząsając. Przysunął ucho do jej ust i niemal krzyknął, gdy nie poczuł na twarzy oddechu. – Tea, do cholery!

Raz po raz przyciskał swoje wargi do jej, z całej siły starając się zapanować nad sobą. Cały dygotał, gdy przekazywał jej swój tlen, w napięciu czekając, aż coś się stanie. Łamiący ból w klatce piersiowej wzrastał z każdą, nie przynoszącą efektów sekundą. Walczył o nią, nie dopuszczając do siebie żadnej, jednoznacznej myśli, która błąkała się gdzieś z tyłu jego głowy. Odrzucał ją. Odrzucał wszystko, co mogłoby wskazywać na jedno.

- Oddychaj! Oddychaj! – Krzyczał, czując wpadające pomiędzy jego zmęczone już wargi łzy. – Niech mi ktoś pomoże!

Odpychał otaczającą go silnymi ramionami bezradność i cały czas próbował. Nie poddawał się. Nie mógł tego zrobić tym razem. Obiecał sobie, że już nigdy, NIGDY, nie pozwoli jej odejść.

- Tea, otwórz oczy, obudź się… - Załkał w jej wargi, po raz kolejny próbując wypełnić jej płuca swoim oddechem. – Nie zostawiaj mnie, zostań, Tea…

Gwałtowny wstrząs podrzucił jej niewielkim ciałem, gdy spomiędzy jej ust wydostał się pierw cichy charkot, zastąpiony przez spazmatyczne próby nabrania powietrza. Rozwarła powieki i utkwiła przekrwiony wzrok w suficie, zanosząc się duszącym kaszlem. Znieruchomiał, patrząc na nią szeroko otwartymi, zaszklonymi oczami, w których wciąż gromadziło się przerażenie. Cały się trząsł, gdy dziękując Bogu, przyciągnął ją do siebie i przycisnął jej głowę do swojej klatki piersiowej. Oddychała w jego ramionach, czuł pod sobą jej bijące serce i lodowatą dłoń we włosach.

- Anssi…

- Coś ty sobie myślała… - Wyszeptał rozpaczliwie drgającym głosem. Przywarł ustami do jej czoła i przymknął oczy, chłonąc jej zapach i delikatnie kołysząc ją.

- Zakręciło mi się w głowie…

Odchylił jej głowę i trzymając w dłoniach jej twarz spojrzał na nią z niedowierzaniem. Ułożyła zemdlone usta w blady uśmiech, spoglądając na niego spod półprzymkniętych powiek.

- Zakręciło ci się w głowie… – Powtórzył ledwo dosłyszalnie i pokręcił głową. – Ty wariatko. Nie przeżyłbym, gdyby coś ci się stało, rozumiesz?

Wolno mrugnęła w potwierdzeniu i resztkami sił sięgnęła do jego mokrego policzka, na którym pojawiła się jedna słona kropla. Starła ją kciukiem, czując roznoszące się po jej wnętrzu ciepło, które emanowało na zewnątrz.

- Nigdy więcej mi tego nie rób – poprosił, na co skinęła głową. – Tak cholernie cię kocham.

Wtedy właśnie zdał sobie sprawę, że życie bez niej nie jest możliwe. Nieważne w jaki sposób zostaliby oddzieleni; czy byłaby to jedna decyzja, czy śmierć, nie potrafiłby normalnie funkcjonować, gdyby nie było jej obok. Zdawał sobie sprawę, że ta niezdrowa zależność od drugiej osoby kiedyś wyniszczy ich oboje, ale dopóki tliło się w nim to silne uczucie do niej, był w stanie znieść wszystko. Wszystko, aby budzić się i zasypiać tuż obok niej; by widzieć jej uśmiech i móc trzymać ją w ramionach. Aby być z nią, kochać ją i dawać jej wszystko, czego będzie potrzebować. Nieważne, za jaką cenę. Nawet, jeśli byłoby nią jego własne życie.

______________________

A żem zmaściła tę ostatnią część… Za dużo Britney.

Bo ogólnie tutaj chodzi o to, że ten związek był chory i bywało dobrze i gorzej. Albo całkiem źle, w zależności, jak sobie stopniujecie poziom zła. I zanim każecie mi zmienić dilera powiem, że zrobiłam sobie psycho-test, w którym mam zadatki na seryjnego zabójcę. Także wiecie.

No i co? Mówiłam, że następny rozdział będzie szybciej?

A czwóreczka jeszcze w tym miesiącu. Uściślając – 29 listopada, po drugim konkursie w Kuusamo, co by tak ten finlandzki klimat zachować.

Kto się jara razem ze mną, że za tydzień pierwsze kwali? :D

PS. Ankietka na dole. I naprawdę serce mi rośnie, jak skrobiecie kilka słów, chociaż takich, czy Wam się to podoba, czy nie.